Stel je eens voor... (2)

Deze morgen heb ik uitgebreid de zonneklep gecheckt voor ik vertrok met de auto. De kust leek veilig, maar op de parking van Lore's school, kwam de spin weer tevoorschijn. Een paar centimeters naast mij! Gelukkig stond ik deze keer stil en kon ik -nog eens- gillend de auto verlaten! Deze keer was ik vastbesloten om de spin niet te laten ontsnappen, dat is niet te doen om zo auto te rijden. Ik heb ze dus uit haar schuilplaats gepeuterd met een stokje en heb er stevig mijn voet op neergeplant. Sorry voor de dierenliefhebbers, ik ben er normaal gezien ook een, maar ik kon geen risico's meer nemen. Na determinatie bleek het om een Huntsman te gaan. Ik heb een filmpje ervan gevonden op You Tube. Blijkbaar verstoppen deze spinnen zich vaak in auto's én veroorzaken ze accidenten. Dat kan ik me nu dus heel goed voorstellen!  De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat 'mijn' exemplaar niet zo groot uitgevallen was als dat van het filmpje, maar niettemin groot en snel genoeg om eng te zijn. Vooral als je weet dat er dodelijke spinnen zijn in Australie!

Stel je eens voor...

Stel je eens voor... Je bent op een expressweg aan het rijden in Australie. Nietsvermoedend doe je de zonneklep naar beneden en daar zit een dikke harige spin! Dat beest begint dan ook nog eens hyperkinetisch heen en weer te kruipen. Je hoopt dat het beest niet op jou gaat vallen, probeert koortsachtig te determineren of het om een dodelijk exemplaar gaat of niet en je moet ondertussen ook nog auto rijden natuurlijk. De spin besluit uiteindelijk naar beneden, dus naar jou toe!, te kruipen. Gelukkig heb je op dat moment je bestemming bereikt en je vlucht gillend uit de auto. Wel, dat heb ik net meegemaakt! Niet echt een aanrader! En het slechte nieuws is: de spin is ergens ontsnapt in de auto! Ik heb het raampje laten openstaan in de hoop dat ze eruit kruipt, maar ik had ze toch liever dood gehad!

Omgangstaal (2)

In de omgang wordt hier inderdaad ongelooflijk veel 'thanks' gezegd (zie opmerking van Lin op mijn vorig berichtje omtrent omgangstaal). Ik vond dat in het begin verwarrend. Ging ik bij de buurvrouw om iets te vragen of te lenen, zei zij 'Thanks for coming' tegen mij!?
Het is ook opvallend hoe vaak kinderen hier expliciet bedankt worden omdat ze luisteren naar hun ouders of juf. In Belgie vind je dat vanzelfsprekend of zou je misschien 'flink' zeggen, hier is dat 'thanks for listening'. Maar dit vond ik onlangs wel straf. Ik zag een mevrouw die met haar twee hondjes aan het wandelen was. Ze gaf een commando om om te keren en die beestjes deden dat gedwee. En wat zei ze tegen haar hondjes: 'Thanks guys'! 

Omgangstaal

Australiërs zijn heel open en spreken je gemakkelijk aan. Deze openheid merk je ook in de omgangstaal. In de supermarkt kan je niet de kassa voorbij zonder het verplichte 'gesprekje' als volgt: 'How are you?', 'Good thanks, how are you?', 'Good thanks' en gewoonlijk volgt er nog iets in de zin van 'How has your day been so far?' Dit is wel wat wennen in het begin, maar eigenlijk wel aangenaam. Aan de telefoon net hetzelfde. Je kan niet van wal steken voor de uitwisseling van 'How are you's' zelfs al heb je die persoon een half uur ervoor nog gezien (en weet je dus al hoe het met hem of haar gaat).
Het grappigste vind ik nog de aansprekingen. Je wordt hier door wildvreemden aangesproken met 'Love', 'Darling', 'Sweetie', 'Doll'. Dan kan je je toch niet voorstellen in Belgie, dat de mevrouw achter de kassa 'liefje',  'schatje', 'zoetje', of 'popje' tegen je zegt! Ik ben deze aansprekingen al een tijdje aan het observeren en tot het besluit gekomen dat het niet enkel oudere dames zijn die me zo aanspreken, maar ook vrouwen die jonger zijn dan mij of mannen. Gisteren sprak de 20-jarige mannelijke kassier in de Aldi een bejaarde dame aan met 'Love'!

Verrassing in den 'bush'

Gaan wandelen in het regenwoud achter ons houdt meestal wel een of andere verrassing in petto. Vandaag was ik al op de terugweg, toen ik plots opschrok van een luide schreeuw die ik niet meteen kon thuis brengen. Het bleek een zwarte kaketoe te zijn, die waarschijnlijk zijn maatjes waarschuwde dat ik eraan kwam. Een beetje verder bleken er 3 in een boom te zitten die ik op mijn gemakske eens goed bekijken. Het zijn best wel grote,indrukwekkende vogels en je krijgt ze niet zo gemakkelijk te zien als andere kaketoes hier, dus mijn dag was weeral goed.

Zwemschool

Sinds oktober gaan de beide kindjes elke week naar de zwemschool. Het is hier normaal om al op jonge leeftijd te leren zwemmen, logisch ook met al dat water in de buurt en de warme zomers. Er is een groot aanbod van privé uitgebate zwemscholen die fulltime bezig zijn met zwemles geven. In Belgie zou dat niet werken natuurlijk, want overdag zijn alle kindjes naar school, maar in Australie gaan kleuters meestal een aantal dagen/week naar school en blijft er dus ook nog tijd vrij voor andere activiteiten. De kinderen van lagere schoolleeftijd gaan uiteraard zwemmen na de schooluren.
Korneel zat eerst in de peutergroep voor watergewenning, maar sinds februari leert hij de beginselen van crawl bij de +3 jarigen. Hij gaat heel goed vooruit, zijn gespierde beentjes zullen daar wel voor iets tussen zitten. Ik denk dat hij binnen twee jaar al een goede zwemmer zal zijn.
Lore ging aanvankelijk ook heel goed vooruit. Ze leerde ook de beginselen van crawl in de zwemschool en leerde zichzelf schoolslag in ons zwembad in de zomer, net als een resem andere watervaardigheden als onder water zwemmen, duiken, koprollen maken in het water, snorkelen. Nu is het de bedoeling dat ze haar crawl-techniek verfijnt en verbetert, maar dat gaat redelijk moeilijk. Haar zwemjuf denkt dat ze een natuurlijke aanleg heeft voor schoolslag (ze zegt dat ze dat nog meegemaakt heeft bij andere kids). Ik weet het zo niet, ze heeft natuurlijk een hele zomer lang niet anders gedaan dan schoolslag, dus dat interfereert waarschijnlijk met de crawl-bewegingen. Gelukkig heeft ze er nog steeds plezier in, dus misschien dat ze het in een winter met enkel crawl toch onder de knie krijgt.

Moederkesdag

Kijk eens wat mijn 3 schatjes klaargezet hadden voor mij op moederkesdag, lief he :-)

Moederkesdag (2)

Als feestbeest mocht ik kiezen wat we zouden doen die dag, en wat kies ik dan: gaan wandelen natuurlijk! Onvoorstelbaar, na bijna een jaar hier, vinden we nog steeds prachtige nieuwe plekjes en dit keer was dat Garie Beach in Royal National Park. Het was er werkelijk bloedmooi, de zon scheen, er scheerde een vlucht pelikanen over ons hoofd, zalig! De wandeltocht had ook nog een leuke verrassing in petto. In het heengaan gingen we over de steile heuvels, maar we konden terugkeren bij laagtij over de rotsplatformen naast de kliffen i.p.v. erover. Als dat niet plezant is!

Ride around the lake (1)

Afgelopen zaterdag hadden we met een bevriend gezin afgesproken om samen deel te nemen aan de 'Ride around the lake', een rit aan het nabij gelegen Illawara meer om geld in te zamelen voor MS Australia. Parma had voorgesteld om eerst bij hem thuis te komen voor pannenkoekenontbijt en dat voorstel konden we uiteraard niet weigeren. Klokslag om 7u stonden we bij hen aan de deur (ik denk dat we nog nooit zo vroeg bij iemand zijn gaan eten!) en werden verwend met heerlijke pannenkoeken, zeg nu zelf, dat ziet er toch weergaloos lekker uit :-)

Ride around the lake (2)

Met de stevige fond van de pannenkoeken in onze buik, konden we dan de ride aanvatten. We konden jammer genoeg niet deelnemen aan het hele circuit van 40 km rond het meer, omdat de deelnemende kids daarvoor mimimum 12 jaar moeten zijn. We gingen dus voor de 'sissie'-tocht van 12 km, 'easy peasy' zei Lore, want zonder moeite en in no time deden we onze rit. Niet erg, want het voorziene amusement na de rit was ook heel leuk: de usual stuff zoals springkastelen en face painting, maar het leukste waren de plastieken ballen waarmee je als het ware op het water kon lopen.
We kregen ondertussen bericht dat het evenement ongeveer 30.000$ heeft opgeleverd voor MS Australia, en we zijn blij dat we onze bijdrage kunnen leveren hebben :-)

Kiama Coastal Walk

We genieten hier van schitterend herfstweer de laatste tijd, zonnig maar niet zo warm als in de zomer, ideaal wandelweertje dus. Zondag deden we al de eerste 8 km van de Kiama Coastal Walk samen met de kindjes en vandaag deden we de volgende 12 km met ons tweetjes, terwijl de kindjes op school waren. De hoge golven zorgden voor een heus schouwspel terwijl ze in volle geweld neerstortten op de vulcanische rotsen van de kustlijn. Ook de kleine blowhole was een spectakel om te zien, precies een geiser, zoals het zeewater in de lucht gespoten werd. Zo'n vrijdag wandelsession is zeker voor herhaling vatbaar :-)