Waar ik in vorig bericht nog niet over verteld had, was ons 'bushavontuur' dat we samen beleefd hebben. Het begon allemaal heel onschuldig. We zouden een klein wandelingetje van 2 km doen naar een uitzichtspunt over een wheelchair-accessible (dus betonnen) paadje. Nu bleek dat baantje veel korter dan in de brochure stond en we bleven een beetje op onze honger zitten. Er was echter nog een smal zijpaadje, dus besloten we daar op verkenning te gaan. Dat was meer onze cup of tea: smal bospaadje, een beetje over bomen klauteren. Tot Barbara plots een 'beest' zag op Seb zijn been. Ik wist meteen dat het een bloedzuiger was, daar had ik voor gevreesd. Oma en opa hadden deze beestjes een paar weken terug ook al tegengekomen op Mt Keira nadat het wat geregend had. We keerden meteen terug, maar de bloedzuigers wisten ondertussen duidelijk dat we in de buurt waren, want kwamen massaal op ons af! We haastten ons terug naar de auto en de controle van de voetjes was pure horror: allemaal bloedzuigers tussen de teentjes! De beten kunnen op zich geen kwaad, maar bloeden wel even heel erg. De kindjes waren er niet graag bij, en de mama's eerlijk gezegd ook niet. Bij deze doop ik Mt Keira om tot de 'bloedzuigerberg' en ik laat mij daar niet meer zien als het vochtig is! Een foto van de engerds kan je zien op http://redsgodownunder.blogspot.com (niet voor gevoelige lezers!)
Jozefien is intussen bekomen van de schrik, de nachtmerries ebben stilaan weg en ook haar lippen zien intussen weer rood ipv wit ;-) We zullen onze bushwalk in Mt Leech niet snel meer vergeten! We hebben de gaten tussen onze tenen om onze herinnering levendig te houden ;-))
ReplyDeleteJakkes! Op Mt Keira ga je mij niet zien als we bij jullie zijn! Al die horrorverhalen...sebiet durf ik niet meer af te komen! ;-)
ReplyDeleteGelukkig is jullie ticket al geboekt ;-)
ReplyDeleteMt Keira is nochtans schoon hoor. Je kan je misschien riskeren gewapend met bergschoenen, lange broek, insect repellent en een zakje zout blijkbaar! Real jungle experience!